مریم پاسبان مدار زندگی‌اش بر چرخش هنرمندانه چند نخ با میل قلاب‌بافی و میله‌های بافتنی چرخید تا به امروز که به استادی ماهر در هنر بافتنی تبدیل شده و حالا شاگردانی را آموزش داده و آنها هم از این هنر نان می‌خورند.
محله نیزه روستایی نه چندان قدیمی در حاشیه شمالی مشهد و در مجاورت روستای گلشهر بوده که از حدود سال ۱۳۵۵ به تدریج وارد بافت شهری شده اکنون به همراه محلات شهیدآوینی و امیرالمومنین (ع) در میان مردم به نام «گلشهر» نیز شناخته می‌شود. گلشهر اکنون در میان مشهدی‌ها به «کابل‌کوچولو» نیز معروف است.
غلامعلی میرشکار سی‌سال قبل به محله نیزه پا گذاشت و حالاهر خاطره‌ای که برایمان تعریف می‌کند، حتی ردی از آن در چهره محله باقی نمانده و خانه‌های بتنی و آجری، جای درخت‌های توت و سقف‌های گنبدی را گرفته است.
سید‌غلامرضا سعادتی مربی تیم کاراته گلشهر است که در کارنامه ورزشی خود ۱۳مدال طلای کشوری دارد. او می‌گوید: در شروع کار «سنسی» صدایم می‌زدند و بیشتر از اینکه با نامم مشهور باشم، با این عنوان شناخته می‌شدم، اما حالا «شیهان» هستم.
آب زلال کال قره‌خان به پسابی ناسالم، کم‌حجم و بدبو بدل شده است. متأسفانه برخی کشاورزان، به‌صورت مخفیانه و با استفاده از پمپ‌های کف‌کش، این آب آلوده را برای آبیاری محصولات خود استفاده می‌کنند.
مرتضی عبدی با وجود همه فرازونشیب‌هایی که در زندگی به واسطه معلولیت داشته، در عمل با موفقیت زندگی کرده است. او حالا معتقد است زندگی خود جنگ است، جنگی که نباید قافیه‌اش را باخت.
نیزه روستایی نه چندان قدیمی در حاشیه شمالی شهر و در مجاورت روستای گلشهر بوده است. این محله اکنون به همراه محلات شهیدآوینی و امیرالمومنین (ع) در میان مردم به نام «گلشهر» نیز شناخته می‌شود.
همه‌چیز از «آرزوی» یک معلول مهاجر شروع می‌شود؛ «مرتضی عبدی» پس از سال‌ها خانه‌نشینی و لمس عمیق درد معلولیت مرکز «باور» را راه اندازی می‌کند مرکزی که می‌خواهد معلولان «توان» از دست‌داده‌شان را بازیابند.